وهابی‌ها مدعی هستند که هر نوع تبرک به غیر پیامبر صلی الله علیه وآله شرک است؛ اما در عمل به این ادعا پایبند نیستند و بلکه حتی آب غسل جنازه‌های خود را نیز متبرک می‌دانند.
ابن باز، مفتی اعظم سابق عربستان سعودی در این باره می‌گوید:
لا یجوز التبرک بأحد غیر النبی صلى الله علیه وسلم لا بوضوئه ولا بشعره ولا بعرقه ولا بشیء من جسده , بل هذا کله خاص بالنبی صلى الله علیه وسلم … ولأن ذلک وسیله إلى الشرک وعباده غیر الله سبحانه .
تبرک به هیچ کسی غیر از پیامبر جایز نیست، نه به آب وضوی او ، نه به مویش، نه به عرقش و نه به چیزی از بدنش ؛ بلکه همه این موارد مخصوص پیامبر صلی الله علیه وآله است. زیرا این مسأله وسیله‌ای به سوی شرک وعبادت غیر خدای سبحان است.
عبد العزیز بن عبد الله بن باز، مجموع فتاوی و مقالات متنوعه، ج۷، ص۶۵ .
اما وهابی‌ها در عملکرد، کاملا خلاف آن را انجام داده‌اند . نه تنها آب وضو؛ بلکه آب غسل بزرگانی همچون ابن تیمیه را به عنوان تبرک و همانند یک شربت شیرین نوش جان کرده‌اند. نه تنها به جسد ابن تیمیه؛ بلکه به شپش‌های بدن او نیز تبرک کرده‌اند.
ابن کثیر دمشقی سلفی در کتاب البدایۀ والنهایه، داستان تشییع جنازه ابن تیمیه و اتفاقات آن را این گونه نقل کرده است:
وجلس جماعه عنده قبل الغسل وقرؤا القرآن وتبرکوا برؤیته وتقبیله ثم انصرفوا ثم حضر جماعه من النساء ففعلن مثل ذلک ثم انصرفن…
والقى الناس على نعشه منادیلهم وعمائهم وثایبهم وذهبت النعال من أرجل الناس وقباقیبهم ومنادیل وعمائم لا یلتفتون إلیها لشغلهم بالنظر إلى الجنازه…
وحضر نساء کثیرات بحیث حزرن بخمسه عشر ألف امرأه غیر اللاتی کن على الاسطحه وغیرهن الجمیع یترحمن ویبکین علیه فیما قیل وأما الرجال فحزروا بستین ألفا إلى مائه ألف إلى أکثر من ذلک إلى مائتی ألف وشرب جماعه الماء الذی فضل من غسله واقتسم جماعه بقیه السدر الذی غسل به ودفع فی الخیط الذی کان فیه الزئبق الذی کان فی عنقه بسبب القمل مائه وخمسون درهما وقیل إن الطاقیه التی کانت على رأسه دفع فیها خمسمائه درهما وحصل فی الجنازه ضجیج وبکاء کثیر وتضرع وختمت له ختمات کثیره بالصالحیه وبالبلد وتردد الناس إلى قبره أیاما کثیره لیلا ونهارا یبیتون عنده ویصبحون ورؤیت له منامات صالحه کثیره ورثاه جماعه بقصائد جمه.
جماعتی پیش از غسل دادن او نشسته بودند، قرآن می‌خواندند و با دیدن جسد ابن تیمیه و بوسیدن آن تبرک می‌کردند. آن‌ها رفتند، سپس گروهی از زنان آمدند و همین کار را کردند.
مردم بر جنازه ابن تیمیه، دستمال‌ها، عمامه‌ها و پیراهن خود را می‌انداختند. کفش، عبا، عمامه و دستمال مردم کنده می‌شد؛ اما متوجه نمی‌شدند؛ چون همگی مشغول نظاره جنازه بودند.
زن‌های زیادی در تشییع جنازه حاضر بودند که تا پانزده هزار نفر تخمین زده می‌شدند؛ غیر از آن‌هایی که بر بالای بام‌ها بودند. همه آن‌ها برای ابن تیمیه طلب رحمت و برای او گریه می‌کردند. اما مرد‌ها از شصت هزار نفر تا دویست هزار نفر تخمین زده می‌شدند.
گروهی آب جاری شده از جسد ابن تیمیه را می‌نوشیدند، گروهی دیگر، باقی مانده سدر را بین خود تقسیم کردند. برای ریسمانی که به جیوه آغشته شده و به گردن ابن تیمیه انداخته شده بود تا شپش‌های او جمع کند، صد و پنجاه درهم پرداخت شد. گفته شده که برای کلاهی که بر سر می‌گذاشت، پانصد درهم داده شده است.
در تشییع جنازه، ضجه ، گریه و ناله زیادی اتفاق افتاد . قرآن‌ها زیادی در روستای صالحیه و شهر ختم شد. مردم شب و روز بر سر قبر او می‌آمدند و در آن جا از سر شب تا صبح می‌ماند. خوب‌های خوبی برای او دیده شد و گروهی نیز در مصیبت او شعرهای خوبی سرودند.
